نکات کلیدی جز هفدهم قرآن کریم

1- ای مردم مراقب رفتارتان باشید که زلزله دنیا و شروع قیامت حادثه‌ای هولناک است. (حج: 1)

2- قربانی کنید و از گوشت آن به فقیران آبرومند و نیازمند هم بدهید. (حج: 36)

3- در حوادث ناگوار صبور باشید، نماز بخوانید، در راه خدا انفاق کنید و دست دیگران را بگیرید. (حج: 35)

4- برای بچه‌دار شدن دعا کنید که اگر خدا بخواهد حتی به زنان نازا هم فرزند عطا می‌کند. (انبیاء: 89)

5- سرعت در انجام کار خیر و درخواست از خدا با امید و تواضع در استجابت دعا مؤثر است. (انبیاء: 90)

6- خدا را برای منفعت‌طلبی و رسیدن به امکانات مادی نپرستید تا اگر دچار بلا شدید به دین پشت نکنید. (حج: 11)

7- ذکر یونسیه «لا اله الا انت سبحانک انّی کنت من الظالمین» نسخه‌ای برای نجات مؤمنین از مشکلات است. (انبیاء: 87 و 88)

8- کسانی که جنگ به آنها تحمیل شده اجازه جهاد دارند؛ چون به آنان تجاوز شده و خدا کمکشان می‌کند. (حج: 39)

9- اگر ظلم کردن به همدیگر در جامعه‌ای رواج پیدا کند، خدا مردمش را مجازات می‌کند و شهرهایشان را در هم می‌کوبد. (انبیاء: 11)

نکات کلیدی جزء شانزدهم قرآن کریم

1- اگر خدا چیزی را از مؤمن گرفت، بهتر از آن را به او می‌دهد. (کهف: 81)

2- در هیچ شرایطی از درخواست کردن از خدا، ناامید نشوید. (مریم: 4)

3- خدا مهر و محبت مسلمانانی را که کارهای خوب می‌کنند، در دل‌ها می‌اندازد. (مریم: 96)

4- قرآن برای به زحمت افتادن نیست بلکه برای پند گرفتن است. (طه: 203)

5- با دشمن اول با نرمی سخن بگویید شاید پند گیرد و تکانی بخورد. (طه: 44)

6- هرکس از یاد و نام خدا روگردان شود، در سختی و فشار زندگی می‌کند. (طه: 124)

7- از خوراکی‌های پاک خدا بخورید ولی در آن زیاده‌روی نکنید که سزاوار غضب الهی می‌شود. (طه: 81)

8- کسانی که در دنیا آیات خدا را به فراموشی می‌سپارند، در قیامت فراموش می‌شوند. (طه: 126)

9- خانواده‌ات را به نمازخواندن سفارش کن و خودت هم به آن مداومت داشته باش. (طه: 132)

چهل حدیث از امام حسن مجتبی علیه السلام

امام حسن مجتبی علیه السلام میفرمایند:
۱ - مَنْ عَبَدَاللهَ، عبَّدَاللهُ لَهُ کُلَّ شَیْءٍ.
فرمود: هر کسی که خداوند را عبادت و اطاعت کند، خدای متعال همه چیزها را مطیع او گرداند.
[مجموعه ورام ص ۲۲۷] .

۲ - وَ نَحْنُ رَیْحانَتا رَسُولِ اللهِ، وَسَیِّدا شَبابِ أهْلِ الْجَنّةِ، فَلَعَنَ اللهُ مَنْ یَتَقَدَّمُ، اَوْ یُقَدِّمُ عَلَیْنا اَحَدا.
به دنباله وصیّتش در حضور جمعی از أصحاب فرمود: و ما دو نفر - یعنی حضرت و برادرش امام حسین علیهما السلام - ریحانه رسول الله صلی الله علیه وآله و دو سرور جوانان اهل بهشت هستیم، پس خدا لعنت کند کسی را که بر ما پیشقدم شود یا دیگری را بر ما مقدّم دارد.
[کلمه الامام حسن ج۷ص۲۱۱] .

۳ - وَ إنّ حُبَّنا لَیُساقِطُ الذُّنُوبَ مِنْ بَنی آدَم، کَما یُساقِطُ الرّیحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَرِ.
فرمود: همانا محبّت و دوستی با ما (اهل بیت رسول الله صلی الله علیه وآله) سبب ریزش گناهان - از نامه اعمال - می شود، همان طوری که وزش باد، برگ درختان را می ریزد.
[کلمه الامام حسن ج۷ص۲۵]

۴ - لَقَدْ فارَقَکُمْ رَجُلٌ بِالاْمْسِ لَمْ یَسبِقْهُ الاْوَّلُونَ، وَلا یُدْرِکُهُ آلاَّْخِرُونَ.
پس از شهادت پدرش امیرالمؤمنین علیّ علیه السلام، در جمع اصحاب فرمود:
شخصی از میان شماها رفت که در گذشته مانند او نیامده است، و کسی در آینده نمی تواند هم تراز او قرار گیرد.
[احقاق الحق ج۱۱ ص ۱۸۳]

۵ - مَنْ قَرَءَ الْقُرْآنَ کانَتْ لَهُ دَعْوَةٌ مُجابَةٌ، إمّا مُعَجَّلةٌ وَإمّا مُؤجَلَّةٌ.
فرمود: کسی که قرآن را - با دقّت - قرائت نماید، در پایان آن - اگر مصلحت باشد - دعایش سریع مستجاب خواهد شد - و اگر مصلحت نباشد - در آینده مستجاب می گردد.
[دعوات راوندی ص۲۴]

میلاد امام حسن مجتبی علیه السلام

 

ادعیه برای تمام ساعات

 آیا اسلام مى‌خواهد در تمام ساعات مشغول دعا باشیم که این همه دعا وارد شده است؟ گرچه در کتاب‌هاى دعا، همچون مفاتیح الجنان، براى تمام ساعات روز و تمام روزهاى سال دعا نقل شده است، امّا این مثل آن است که وقتى شما به ترمینال اتوبوس یا فرودگاه یا ایستگاه قطار مراجعه مى‌کنید، مى‌بینید که در تابلو نوشته شده است: براى تمام ساعات شبانه روز، وسیله آماده سفر دارند، ساعت 8 صبح، 9 صبح، 10 صبح تا آخر شب. معناى این تابلو این نیست که همه مردم در همه ساعات مسافرت کنند، بلکه به معناى آن است که هر مسافرى در هر ساعتى تصمیم سفر گرفت وسیله هست. در دعا هم شاید منظور این باشد که هرکس در هر ساعت، قصد خواندن دعایى داشت، دعاى مخصوص آن ساعت هست. به علاوه، دعاهاى کوچک، به خصوص اگر انسان آنها را حفظ کند لطمه‌اى به کار نمى‌زند و مى‌تواند در ضمن کار به دعا هم مشغول باشد.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

چرا برخی از دعاها مستجاب نمی شود؟

اگر به جاى بنزین مخصوص، گازوئیل یا آب در باک هواپیما بریزیم، پرواز صورت نمى‌گیرد، دعاى کسانى مستجاب مى‌شود که در شکم آنان لقمه حرام نباشد. در حدیث مى‌خوانیم: «مَن سرّه أن یُستجاب دعائه فَلیطیّب کسبه» ( بحار، ج‌90، ص‌373.) هرکس دوست دارد دعایش مستجاب شود، درآمد و لقمه خود را پاکیزه و حلال کند. بگذریم که دعا به معناى طلب خیر است و بسیارى از خواسته‌هاى ما خیر نیست و ما خیال مى‌کنیم خیر را طلب مى‌کنیم.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

ترس از مرگ

راننده زمانى در جاده مى‌ترسد که یا بنزین ندارد یا قاچاق حمل کرده یا اضافه سوار کرده یا با سرعت غیر مجاز رفته یا جاده را گم کرده یا در مقصد جایى را آماده نکرده و یا همراهانش نا اهل باشند. اگر انسان براى بعد از مرگ خود، زاد و توشه لازم را برداشته باشد، کار خلاف نکرده باشد، راه را بداند، در مقصد جایى را در نظر گرفته باشد و دوستانش افراد صالح باشند و حرکتش طبق مقررات و مجاز باشد، نگرانى نخواهد داشت.

آیا پاداش 10 برابر برای هر کار نیک است؟

قرآن مى‌فرماید: «مَن جاءَ بالحَسنَة فلهُ عَشر أمثالها»(سوره انعام، آیه 160) هر کس کار شایسته‌اى بیاورد، ده برابر پاداش دارد. آنچه مهم است آوردن کار شایسته به قیامت است، نه انجام آن در دنیا. رساندن جنس به مقصد ارزش دارد، ولى اگر جنسى را در وسط راه از بین بردیم، ارزشى ندارد. بسیارى از کارهاى به ظاهر نیک دچار آفاتى مى‌شود که به مقصد نمى‌رسد: یا در آغاز، کار را با ریا و خودنمایى شروع مى‌کنیم و هدف الهى نداریم، یا در وسط کار گرفتار غرور و عُجب و خودخواهى مى‌شویم و یا بعد از انجام کار، گناهى مى‌کنیم و آثار آن را محو مى‌کنیم. گرچه در این سه مورد کار شایسته انجام گرفته، ولى سالم به مقصد نرسیده است. لذا قرآن نمى‌فرماید: هرکس کار شایسته انجام دهد ده برابر پاداش دارد، بلکه مى‌فرماید: هر کس کار شایسته خود را تا قیامت بیاورد، ده پاداش دارد. «مَن جاء بالحسنة»

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

ارزش عمل به نیت آن است

در کارهاى دنیوى نیز ارزش کارها، به نیّت آنها بستگى دارد. به این مثال‌ها توجّه کنید: جرّاح و چاقوکش هر دو شکم پاره مى‌کنند، امّا کار جراح، خدمت است و کار چاقوکش جنایت. همین جرّاح مى‌تواند براى پول کار کند و مى‌تواند براى نجات یک انسان کار کند، هر کدام از این هدف‌ها نیز ارزش مخصوص به خود دارد. مثالى دیگر: یک لیوان آب را به سه نفر عرضه مى‌کنیم؛ یکى نمى‌خورد، چون میل ندارد، دیگرى نمى‌خورد چون قهر کرده است، سومى نمى‌خورد و مى‌گوید: نفر چهارم از من تشنه‌تر است، آب را به او بدهید! این سه نفر، در ننوشیدن آب یکسانند ولى به خاطر آن که هدف‌هاى آنها متفاوت است، ارزش کارشان نیز تفاوت دارد. در اسکناس‌ها نخى است که نشانه اصالت اسکناس و وسیله جدایى اسکناس اصلى از قلابى است، در عبادات نیز باید ریسمانى محکم میان بنده و خدا باشد که همان قصد قربت و اخلاص است. اگر آن نخ نباشد یا پاره شود، رابطه انسان با خدا قطع و عمل مقبول نیست.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

اینکه خداوند فقط کار افراد با تقوی را می پذیرد، سبب دلسردی و یاس افراد عادی یا گناهکار نمی شود؟

اولاً اینکه قرآن مى‌فرماید: «إنّما یَتقبّل اللّه من المتّقین» (سوره مائده، آیه 27)، تقوا درجاتى دارد. به همین دلیل، کلمه (أتقى‌) یعنى با تقواتر، در قرآن آمده است: «انّ أکرمکم عند اللّه أتقاکم»( سوره حجرات، آیه 13.) و اکثر افراد عادّى و خلافکار هم مرحله‌اى از تقوى را دارا مى‌باشند و گرنه هیچ کار خیرى انجام نمى‌دادند و از هیچ گناهى دست برنمى‌داشتند. ثانیاً اگر گفتند دولت فقط فارغ التحصیلان دانشگاه را مى‌پذیرد، مراد آن است که شرط استخدام رسمى، فارغ التحصیل دانشگاه بودن است، نه اینکه دیگران حقّ هیچ گونه کارى ندارند و یا اگر کارى انجام دهند، پاداششان ضایع مى‌شود. ثالثاً پذیرش عمل نیز درجاتى دارد: قبول عادّى، قبول شایسته، «بقبول حسن» ( سوره آل‌عمران، آیه 37) و قبول برتر که در دعا مى‌خوانیم: «و تقبّل باحسن قبولک» (دعاى وداع ماه رمضان.) بنابراین، هرکس به مقدار تقوایى که دارد کارش قبول مى‌شود. به همین دلیل پاداش‌هاى قرآن نسبت به افراد و کارها و شرایط، متفاوت است؛ بعضى کارها پاداش دو برابر دارد: «ضِعفَین» (سوره بقره، آیه 265) بعضى کارها پاداش چند برابر دارد: «أضعافاً» (سوره بقره، آیه 245) بعضى کارها پاداش ده برابر دارد: «فله عَشرُ أمثالها» (سوره انعام، آیه 160) بعضى کارها پاداش هفتصد برابر دارد: «کمَثل حبَّة أنبَتَت سَبع سَنابِل فى کلّ سُنبلَةٍ مِأةُ حَبّة» (سوره بقره، آیه 261) بعضى کارها پاداشى دارد که هیچ کس، جز خدا آن را نمى‌داند: «فلا تعلم نفس ما اخفى لهم» (سوره سجده، آیه 17)

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

امر به معروف و نهی از منکر

امر به معروف و نهی از منکر، وظیفه همه مسلمانان است یا گروهی خاص؟

براى ماشینى که در مسیر یک طرفه بر خلاف همه رانندگى مى‌کند، دو نوع برخورد لازم است: یکى آنکه تمام رانندگان با بوق و چراغ مخالفت خود را با کار او اعلام کنند، دوم آنکه پلیس، راننده را جریمه کند. قرآن نیز هم تمام مسلمانان را به امر به معروف و نهى از منکر سفارش کرده و فرموده است: «کُنتم خَیرَ اُمّة اُخرِجَت للنّاس تَأمرون بِالمَعروف و تَنهَون عن المنکر»(سوره آل‌عمران، آیه 110) شما بهترین امّتى هستید که جلوه کرده‌اید به شرط آنکه امر به معروف و نهى از منکر کنید. و در جاى دیگر مى‌فرماید: از میان شما مسلمین گروهى ویژه باید مسئول امر به معروف و نهى از منکر شوند. «ولتکن منکم اُمّة یَدعون الى الخیر و یأمرون بالمعروف و یَنهون عن المنکر» (سوره آل‌ عمران، آیه 104.)

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

تفاوت میان اسلام و ایمان

آیا هر مسلمانی، مومن است یا آنکه میان اسلام و ایمان تفاوت است؟

در قرآن، یکجا مى‌خوانیم که مردم وارد دین مى‌شوند: «یدخلون فى دین اللّه افواجا»( سوره نصر، آیه 2) و در جاى دیگر به کسانى که شعار دیندارى مى‌دادند گفته مى‌شود: هنوز ایمان وارد دلهاى شما نشده است: «ولمّا یدخل الایمان فى قلوبکم»(سوره حجرات، آیه 14) یعنى دین باید وارد مردم شود. آرى، دیندارى مراحلى دارد: مرحله گرم شدن، مرحله داغ شدن و مرحله پخته شدن. هر گرم و داغى، سرد مى‌شود ولى هیچ پخته‌اى خام نمى‌شود. ورود مردم در دین آسان است؛ هرکس بگوید: «أشهد ان لا اله الاّ اللّه و أشهد انّ محمّداً رسول اللّه»، مسلمان است. این مرحله گرم شدن است. امّا بالاتر از گرم شدن، داغ شدن است. اصحاب پیامبر با احساس و هیجان داغى به جبهه‌ها مى‌رفتند و حاضر بودند در کنار پیامبر جان فشانى کنند. ولى قرآن به آنها مى‌گوید اگر دین دارید، خمس غنائم جنگى را بدهید: «واعلموا انّما غَنمتُم من شى‌ءٍ فانّ لِلّه خُمُسَه و للرّسول… انْ کنتم آمنتم باللّه»(سوره انفال، آیه 41.) آرى، کسانى که شهادتین مى‌گویند و حتى در جبهه‌ها کنار پیامبر مى‌جنگند، ممکن است در مسایل مالى آسیب‌پذیر باشند که قرآن مى‌فرماید: در کنار شهادتین و جبهه و نماز، حق خدا و رسول و فقرا را نیز بپردازید. در این مرحله است که ایمان وارد قلب مى‌شود. قرآن فقط به گروه خاصّى مى‌فرماید: «اولئک هُم المؤمنونَ حقّاً»(سوره انفال، آیه 4.) مؤمنون واقعى گروه خاصّى هستند، ولى نسبت به گروهى که منافقانه اظهار ایمان دارند، مى‌فرماید: اینها مؤمن واقعى نیستند: «و مِن النّاس مَن یقول آمنّا بِاللّه و بالیوم الآخر و ما هم بمؤمنین»(سوره بقره، آیه 8)

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

چگونه میتوان حقایق را آن گونه که هست، ببینیم؟

قرآن مى‌فرماید: «اتّقوا اللّه و یعلّمکم اللّه» ( سوره بقره، آیه 282.) از خداوند پروا کنید تا خداوند، حقیقت را به شما بیاموزد. تقوى به معناى دورى از انواع بدى‌ها و زشتى‌هاست. آرى، افراد آلوده از درک بسیارى حقایق محرومند. کسى که تعصّب قومى، حزبى، نژادى و… دارد، حق را آنگونه که هست نمى‌فهمد، مثل کسیکه عینک سرخ گذاشته و همه چیز را سرخ مى‌بیند و شلغم را لبو مى‌پندارد و اگر عینک سبز بگذارد، کاه را علف مى‌بیند. اگر آیینه را صیقل دهیم، عکس را درست نشان مى‌دهد. آئینه دل نیز باید صیقلى باشد تا معارف را درک کند. دل‌هاى کینه دار مثل ظرف‌هاى آلوده است که اگر آب تمیز هم در آن ریخته شود، آلوده مى‌شود. گناه غبارى است که نمى‌گذارد انسان واقع بین باشد.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

 

آیا تشبیه بعضی انسان ها به حیوان در قرآن، جسارت و ناسزاگویی نیست؟

با نگاهى به منافع حیوانات و عملکرد بعضى انسان‌ها، تشبیه «اولئک کالانعام بل هم اضلّ» ( سوره اعراف، آیه 179) را حقّ و منطقى مى‌یابیم؛ گران‌ترین لباس انسان، ابریشم، از حیوانات است. مهم‌ترین غذاى انسان، شیر و عسل و گوشت و ماست، از حیوانات است. حیوانات وسیله بارکشى و شخم زدن و منبع درآمد و اشتغال هستند. تمام کارخانه‌هاى پشم ریسى، چرم سازى، لبنیاتى و مرغدارى ودامدارى‌ها کارشان به حیوانات وابسته است. حیوانات بعضى معلّم بشرند. کلاغ، دفن مرده را به فرزند آدم و نسل او آموخت. بعضى گزارشگر انبیا مى‌شوند؛ هدهد گزارش انحراف مردم سبأ را نزد حضرت سلیمان آورد. بعضى محافظ انبیا مى‌شوند؛ تار عنکبوت پیامبر اسلام را در غار حفظ کرد. حیوانات قابل تربیت و آموزش هستند و لذا شکار سگى که آموزش دیده حلال است. حتى حیوانات آزار دهنده مثل مار، تنها کسانى را مى‌گزند که به آنها نزدیک شده باشند. با توجّه به مطالب فوق، آیا انسان‌هایى که از دور مردم آزارى مى‌کنند و مناطق دور دست را بمباران و موشک‌باران مى‌کنند، از مار بدتر نیستند؟ افرادى که شبانه روز براى مردم حیله و خدعه مى‌کنند و به خاطر رسیدن به هوسهاى بى انتهاى خود نسل انسان را به تباهى مى‌کشند، از حیوانات بدتر نیستند؟ آدم‌هایى که یک تنه صدها پرونده جرم و جنایت دارند، از درّنده‌ترین حیوانات پست‌تر نیستند؟

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

قبولی تمام عبادات مشروط به قبولی نماز

پلیس راهى را در نظر بگیرید که از راننده‌اى گواهینامه رانندگى مطالبه مى‌کند. اگر راننده، گواهینامه پزشکى، گذرنامه سیاسى، پروانه ساختمان، کارت بازرگانى و اجازه اجتهاد و یا هر مدرک دیگرى به او نشان دهد، پلیس از او نمى‌پذیرد و تنها اگر گواهینامه رانندگى داشت اجازه عبور مى‌دهد و گرنه مانع او مى‌شود. در قیامت نیز شرط رسیدن به مقصد، گواهینامه نماز است که اگر نباشد، هیچ عملى مورد قبول و نجات‌بخش نیست.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

معنای انتظار

استاد قرائتی:
معنای انتظار چیست؟ این معنای انتظار را هم خدمتتان بگویم. من این را از مرحوم مطهّری شنیدم، توی یک سفری که در ماشین در خدمتش بودیم، ایشان هم از مرحوم راشد. راشد دانشمندی بود در زمان شاه، تو رادیو صحبت می‌کرد، صحبت‌هایش هم صحبت‌های خوبی بود. مطهّری می‌گفت: راشد مثلش را زده. این قصّه از مطهّری، مطهّری از راشد است. بیان مرحوم راشد تو رادیو این بود که: انسان زمستان که می‌شود به فکر این است که هوا گرم بشود، اما هیچ کس زمستان نمی‌لرزد بگوید بنشینیم یخ کنیم، چه خبره تابستان خواهد آمد. بله، این هست.
شب که هست، همه چراغ روشن می‌کنند، منتها منتظر هستیم خورشید هم بزند، نور خورشید بشود. منتظر خورشید بودن معنایش این نیست که تاریکی بنشین، منتظر تابستان بودن معنایش این نیست که بلرزیم و یخ کنیم، منتظر خورشید هستیم، اما چراغ هم روشن می‌کنیم، منتظر تابستان هستیم، اما زمستان هم کرسی و بخاری و شوفاژ را هم داغش می‌کنیم، منتظر امام زمان هستیم ولی باید فعّال هم باشیم و لذا در روایت داریم: «أَفْضَلُ أَعْمَال» (کمال الدین، ج‏ 2، باب 36، ح 1، ص 377): یعنی بهترین عمل انتظار است، وگرنه می‌گفت: «أفضَلُ حالات». اگر یعنی بنشین دست زیر چانه‌ات بگذار، بنشین منتظر آقا باش، یعنی چه؟ می‌گفت: «أفضَلُ حالات»، بهترین حالات. بهترین حالت این است که آدم منتظر باشد. در حدیث نمی‌گوید که بهترین حالات، «أفضَلُ أحوال»، می‌گوید: «أَفْضَلُ أَعْمَال»، پیداست انتظار یک عمل است. انتظار که عمل است باید خودمان بسازیم.

چرا صالحان گرفتار مشکلات هستند و گنهکاران در رفاه به سر می برند؟

 از آنجا که خداوند اولیاى خود را دوست دارد، لذا اگر خلافى کنند، فوراً آنان را با قهر خود مى‌گیرد تا متذکّر شوند، چنانکه خداوند در قرآن مى‌فرماید: اگر پیامبر سخنى را که ما نگفته‌ایم به ما نسبت دهد، با قدرت او را به قهر خود مى‌گیریم: «لو تقوَّل علینا بعضَ الاقاویل لأخذنا منه بالیمین»( سوره حاقّه، آیه 44 – 45) و همچنین اگر مؤمنین خلافى کنند، چند روزى نمى‌گذرد مگر آنکه گوشمالى مى‌شوند. امّا اگر نااهلان خلاف کنند، خداوند به آنان مهلت مى‌دهد و هرگاه مهلت سرآمد، آنان را هلاک مى‌کند: «و جعلنا لمهلکهم مَوعداً»( سوره کهف، آیه 59) و اگر امیدى به اصلاحشان نباشد، خداوند حسابشان را تا قیامت به تأخیر مى‌اندازد و به آنان مهلت مى‌دهد تا پیمانه شان پر شود. «انّما نُملى لهم لیزدادوا اثماً»( سوره آل عمران، آیه 178) به یک مثال توجه کنید: اگر قطره‌اى چاى روى شیشه عینک شما بریزد، فوراً آن را پاک مى‌کنید. امّا اگر قطره‌اى چاى روى لباس سفید شما بچکد، صبر مى‌کنید تا به منزل بروید و لباس خود را عوض کنید. و اگر قطره‌اى روى قالى زیر پاى شما بچکد، آن را رها مى‌کنید تا مثلاً شب عید به قالى شویى ببرید. خداوند نیز با هرکس به گونه‌اى رفتار مى‌نماید و بر اساس شفّافیّت یا تیرگى روحش، کیفر او را به تاخیر مى‌اندازد.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

آیا خداوند به عبادات ما نیاز دارد که فرمان داده نماز بخوانیم؟

 اگر همه مردم رو به خورشید خانه بسازند چیزى به خورشید اضافه نمى‌شود و اگر همه مردم پشت به خورشید خانه بسازند، چیزى از خورشید کم نمى‌شود. خورشید نیازى به مردم ندارد که رو به او کنند، این مردم هستند که براى دریافت نور و گرما باید خانه‌هاى خود را رو به خورشید بسازند. خداوند به عباداتِ مردم نیازى ندارد که فرمان داده نماز بخوانند. این مردم هستند که با رو کردن به او از الطاف خاص الهى برخوردار مى‌شوند و رشد مى‌کنند. قرآن مى‌فرماید: اگر همه مردم کافر شوند، ذرّه‌اى در خداوند اثر ندارد، زیرا او از همه انسان‌ها بى‌نیاز است. «اِن تکفروا انتم و مَن فى الارض جیمعاً فانّ اللّه لغنىٌّ حمید» (سوره ابراهیم، آیه 8.)

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

نقش ایمان به خدا در زندگی انسان

شما اگر وارد منزلى شدید که مى‌دانید این خانه نه صاحبى دارد و نه حسابى، نه دوربینى در کار است و نه کنترلى، هیچ دلیلى براى نظم و دقّت و انضباط در کارهاى شما نیست. در خانه رها، ما هم رها هستیم وهرچه ریخت و پاش نکنیم ونفس خود را کنترل کنیم ضرر کرده‌ایم، ولى اگر بدانیم که این خانه صاحب و حسابى دارد و تمام رفتار ما زیر نظر اوست، به گونه‌اى دیگر زندگى خواهیم کرد. اگر ایمان بیاوریم که این هستى، صاحبى دارد به نام خداى حکیم و حسابى در کار است به نام معاد و براى تمام افکار و رفتار و گفتار ما پاداش یا کیفرى هست، ما نیز حساب کار خود را مى‌کنیم و خواسته‌هاى نفس سرکش خود را مهار مى‌کنیم. کارهایى را که صاحب خانه نمى‌پسندد، انجام نمى‌دهیم، زیرا مى‌دانیم به حساب تمام کارهاى خیر یا شرّ ما رسیدگى مى‌شود و خداوند در کمین ماست.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)

چرا خداوند کارهایی را که ذره ای شرک و ریا در آن باشد نمی پذیرد؟

خداوند مى‌فرماید: «أنا خیر شَریک فمَن عَمل لى و لِغیرى فهو لِمَن عَمله غیرى»(وسائل، ج‌1، ص‌72) من بهترین شریک هستم، اگر کسى عملى را انجام بدهد که هدفش هم من و هم غیر من باشد، من سهم خود را به آن شریکى که براى من پنداشته واگذار مى‌کنم تا پاداش خود را از او بگیرد.
آرى، هرکس و هر چیز را در کنار خدا قرار دادن، توهین به مقام الهى است.
اگر کسى به شما بگوید: من شما و سنگ را دوست دارم، این توهین به شماست.
اگر بگوید: از غذایى که تهیّه کرده‌ام، هم شما بخورید هم گربه‌ام مى‌خورد، توهین است.
علاوه بر آنکه هدف خداوند از انجام دستوراتش، رشد و کمال انسان است و شرک و ریا مایه سقوط انسان است. اگر یک موش در دیگ غذا بیفتد، تمام غذا از قابلیّت مصرف مى‌افتد.
یک روز تمام مسافران هواپیما را پیاده و بارى را که بسته شده بود تخلیه کردند و گفتند: یک موش در هواپیما دیده شده است. پرسیدیم: این همه مسافر و بار به خاطر یک موش باید پیاده شود؟ گفتند: بله، زیرا ممکن است این موش یکى از سیم‌ها را بجود و رابطه خلبان با فرودگاه قطع شود و موجب سقوط هواپیما شود.
آرى، موش شرک، سیم اخلاص را مى‌جود و رابطه بنده با خالق قطع مى‌شود.

 

لینک منبع:

پرسش و پاسخ – درسهایی از قرآن (gharaati.ir)