از آنجا که خداوند اولیاى خود را دوست دارد، لذا اگر خلافى کنند، فوراً آنان را با قهر خود مى‌گیرد تا متذکّر شوند، چنانکه خداوند در قرآن مى‌فرماید: اگر پیامبر سخنى را که ما نگفته‌ایم به ما نسبت دهد، با قدرت او را به قهر خود مى‌گیریم: «لو تقوَّل علینا بعضَ الاقاویل لأخذنا منه بالیمین»( سوره حاقّه، آیه 44 – 45) و همچنین اگر مؤمنین خلافى کنند، چند روزى نمى‌گذرد مگر آنکه گوشمالى مى‌شوند. امّا اگر نااهلان خلاف کنند، خداوند به آنان مهلت مى‌دهد و هرگاه مهلت سرآمد، آنان را هلاک مى‌کند: «و جعلنا لمهلکهم مَوعداً»( سوره کهف، آیه 59) و اگر امیدى به اصلاحشان نباشد، خداوند حسابشان را تا قیامت به تأخیر مى‌اندازد و به آنان مهلت مى‌دهد تا پیمانه شان پر شود. «انّما نُملى لهم لیزدادوا اثماً»( سوره آل عمران، آیه 178) به یک مثال توجه کنید: اگر قطره‌اى چاى روى شیشه عینک شما بریزد، فوراً آن را پاک مى‌کنید. امّا اگر قطره‌اى چاى روى لباس سفید شما بچکد، صبر مى‌کنید تا به منزل بروید و لباس خود را عوض کنید. و اگر قطره‌اى روى قالى زیر پاى شما بچکد، آن را رها مى‌کنید تا مثلاً شب عید به قالى شویى ببرید. خداوند نیز با هرکس به گونه‌اى رفتار مى‌نماید و بر اساس شفّافیّت یا تیرگى روحش، کیفر او را به تاخیر مى‌اندازد.
لینک منبع:
