مقایسه پارلمان سوئد و مجلس ایران

سوئد؛ کشوری که سیاستمداران هیچ برتری مالی و حقوقی نسبت به دیگران ندارند. بی‌تردید برای بسیاری از مردم جهان غیرقابل باور است اما در سوئد سیاستمداران و بطور ویژه نمایندگان پارلمان هیچ امتیازحقوقی یا مادی به دلیل موقعیت خود ندارند.

1- استفاده از وسائل حمل و نقل عمومی

همه سیاستمداران، چه وزرای دولت و چه نمایندگان پارلمان ناگزیرند که اغلب با وسایل حمل و نقل عمومی جابجا شوند و در موارد استثنایی از خودروهای شخصی استفاده کنند. البته ناگفته نماند که نمایندگان پارلمان برای رفت و آمد کارت بلیط اتوبوس دریافت می‌کنند. فقط شخص نخست‌وزیر، عالی‌ترین مقام سیاسی کشور، حق استفاده از خودرو تحت نظر نیروهای امنیتی را دارد.

2- عدم مصونیت در برابر قانون

از همه مهم‌تر اینکه هیچ کدام از سیاستمداران این کشور حقی بنام «مصونیت» در برابر قانون ندارند و مانند دیگر شهروندان عادی هرلحظه می‌توان آنها را به دادگاه کشاند.

3- آپارتمان‌های ۴۵ متری نمایندگان پارلمان

اغلب نمایندگان پارلمان سوئد در معمولی‌ترین آپارتمان‌های استکهلم زندگی می‌کنند. آپارتمان‌هایی که اغلب به دلیل متراژ پایین، جایی برای ماشین رختشویی ندارند و غالبا این نمایندگان ناگزیر لباس‌های خود را به رختشورخانه‌های عمومی می‌برند. پس اگر قصد دیدار با یکی از نماینده‌ها را دارید می‌توانید آنها را در این مکان‌ها پیدا کنید.
پارلمان تنها برای نمایندگانی که از شهرهای دیگر به پایتخت می‌آیند آپارتمان‌های ۴۵ متری اجاره می‌کند اما آنها حق میزبانی از میهمانان را در صورتی پیدا می‌کنند که یک پول اضافی، به عنوان اجاره به حساب پارلمان واریز کنند. تا پایان دهه هشتاد میلادی نمایندگان شهرستان‌ها حتی چنین آپارتمان‌هایی را دریافت نمی‌کردند و ناگزیر در دفاتر خود روی کاناپه‌ها می‌خوابیدند.

4- حقوق نمایندگان: دو برابر حقوق معلم دبستان

تا سال ۱۹۵۷ میلادی نمایندگان پارلمان این کشور چیزی به نام حقوق نمایندگی دریافت نمی‌کردند و شصت سال بعد، آخرین فیش حقوقی نمایندگان تقریبا دو برابر حقوق یک معلم دبستان در این کشور گزارش شده است. از همه مهم‌تر اینکه نمایندگان پارلمان سوئد هیچ کدام منشی یا رئیس دفتر ندارند و خود مسئول تنظیم قرار و ملاقات‌ها و پیشبرد تقویم سیاسی‌شان هستند. بی‌تردید برای بسیاری از مردم جهان غیرقابل باور است اما در سوئد سیاستمداران و بطور ویژه نمایندگان پارلمان هیچ امتیازحقوقی یا مادی به دلیل موقعیت خود ندارند.

5- انگیزه نماینده شدن:

در سوئد تنها انگیزه رسیدن به یک مقام دولتی یا پارلمانی «علاقه خدمت‌رسانی به کشور» است. زیرا مقام سیاسی افراد هیچ قدرت مادی و معنوی به آنها نمی‌دهد. یکی از برجسته‌ترین رسوایی‌های سیاسی سوئد، در دهه نود میلادی رخ داد. یعنی زمانی که مونا سهلین، معاون نخست‌وزیر یک بسته شکلات تابلرون، پوشک بچه و برخی از وسایل شخصی دیگر را با کارت اعتباری دولتی خریداری کرد و فراموش کرد که آن را اعلام کند و بلافاصله کار خود را از دست داد. این رسوایی در سالنامه‌های سیاسی سوئد به عنوان پرونده تابلرون ثبت شده است.

 

** تمام مطالب فوق مربوط به پارلمان سوئد بودن و نیازی به بیان مشخصات نمایندگان مجلس ایران نیست چرا که همگی با آنها آشنا هستیم (خانه در بهترین منطقه تهران، ماشین و راننده شخصی، مسافرت های خارجی با پول بیت المال، حقوق های نجومی، پست شغلی بالاتر پس از اتمام دوره نمایندگی، امکان استخدام آشنایان و بستگان در سازمان های مهم، استفاده از رانت های اطلاعاتی و ...). تنها راه حل این مشکل شفاف کردن عملکرد نمایندگان و سازمان های مهم هست تا هیچ شخصی امکان سو استفاده از موقعیت خود را نداشته باشد.

** ذکر کردن مشخصه های خوب پارلمان سوئد به معنای بدون مشکل بودن کشور سوئد نیست و این کشور در بسیاری از زمینه های فساد اخلاقی و ... درگیر مشکلات زیادی است (بطور مثال سوئد به پایتخت تجاوز جهان مشهور شده است). متاسفانه این مشکلات در رسانه ها انعکاس زیادی ندارند ولی براحتی با رجوع به خبرگزاری های رسمی اتحادیه اروپا این اطلاعات قابل دسترسی هستند. هدف از این مقایسه صرفا تلاش برای رسیدن به مشخصه های خوب کشورهای دیگر هست تا ان شاء الله با همت یکدیگر بتوانیم نظم و قانون را در جامعه خودمان پیاده و جلوی فساد را بگیریم.